We współczesnym świecie jest kilka równoległych badań prowadzonych nad rozwiązaniami, które mają pomóc pacjentom z cukrzycą typu I. Bardzo często wymiennie używa się określeń „sztuczna”, „bioniczna”. Może to wprowadzić zakłopotanie wśród osób obserwujących postępy prac. Starając się jakoś usystematyzować ten problem należy prowadzone badania podzielić na dwa główne nurty. 

Prace nad urządzeniem, które będzie mierzyło stężenie cukru u pacjenta oraz odpowiednio podawało insulinę- hormon obniżający stężenie cukru we krwi oraz glukagon – hormon podnoszący stężenie cukru we krwi (zabezpiecza to przed utratą przytomności, gdyż mózg może żywić się tylko glukozą i w sytuacji niskiego stężenia się wyłącza- czyli dochodzi do utraty przytomności).  

Takie urządzenie należy nazywać sztuczną trzustką. Czyli sztuczna trzustka to bardzo wyspecjalizowana pompa podająca dwa hormony w zależności od poziomu cukru. Obecnie dostępne w USA urządzenie bez wątpienia ma szansę wnieść poprawę w leczeniu cukrzycy. Według wstępnych, opublikowanych w 2017 roku w The Lancet, danych, zastosowanie sztucznej trzustki w warunkach domowych wydłużała o 10 proc. czas przebywania pacjenta w tzw. docelowym zakresie glikemii, co wynikało głównie ze skrócenia czasu w hiperglikemii – czyli obniżenia wysokich stężeń cukru. Nie mniej jednak jest kilka problemów, o których nie wolno zapominać– sztuczna trzustka bada cukier w płynie śródtkankowym a nie w krwioobiegu – czyli opóźnienie w stosunku do wartości we krwi może dochodzić do 20 minut – w przypadkach szybko zmieniających się wartości glikemii np. po posiłkach lub w trakcie niedocukrzenia może dochodzić do opóźnionej reakcji. 

Wykorzystywany algorytm do podawania insuliny/glukagonu jest ciągle poprawiany. Jak sami podkreślają badacze algorytm sztucznej trzustki nie jest doskonały. 

Z kolei bioniczna trzustka to narząd, który powstaje z elementów biologicznych (komórki, wyspy trzustkowe itd.) z wykorzystaniem inżynierii, mechatroniki, czyli np. druku 3D. Narząd nad którą pracuje konsorcjum Bionic jest właśnie połączeniem żywych komórek z wykorzystaniem inżynierii do „ułożenia” warstw w kompletnie funkcjonalny narząd. Dodatkowo dzięki inżynierii tkankowej układane w bionicznej trzustce wyspy powstaną z komórek macierzystych własnych chorego. Tak więc powstanie narząd spersonalizowany. Tak funkcjonujący narząd będzie mierzył cukier w krwioobiegu a regulacja hormonalna będzie taka jaka występuje w naturalnej trzustce. Różnice pomiędzy dwoma narządami są dobrze widoczne jak spojrzy się na grupy docelowe pacjentów. Do badań klinicznych nad sztuczną trzustką kwalifikuje się „zdrowych” cukrzyków – u których nie ma ciężkich niedocukrzeń i nie ma chwiejnego przebiegu cukrzycy oraz wtórnych powikłań cukrzycy takich jak miażdżyca czy uszkodzenie nerwowego układu autonomicznego (co prowadzi do braku odczuwania niedocukrzenia). Z kolei bioniczna trzustka w pierwszej kolejności ma właśnie służyć osobom, które potencjalnie kwalifikowałyby się do transplantacji trzustki lub wysp trzustkowych – czyli tych u których te wszystkie ciężkie powikłania już występują – tylko bioniczna trzustka dawałaby realną gwarancję zahamowania dalszego ich rozwoju. Oczywiście, jeśli będzie dobrze funkcjonowała, z czasem grupa docelowa chorych znacznie by się zwiększyła.